miércoles, 6 de mayo de 2009

sexta etapa - 80 km. desde: hospital de órbigo. hasta: las pelotillas



coronando la cruz de hierro y con los colegas de mondragón. es que la foto que comenté en días pasados no salió. apa chavales, un saludo a joseba, manés y fernando.

Cuando Ramiro pagó la noche anterior los orujos, lo hizo con la visa de ballenato, nos llamó la atención porque la tarjeta tenía serigrafiada la imagen de una señora. Resulta que era la visa-abuela, le llamaba así y estaba ésta señora estampada en el plástico, porque era la que le había dejado toda la fortuna que tenía al engañador. Le preguntamos si no se sentía mal trabajando en algo que se utiliza para engañar a la gente y dijo que era lo mas light en lo que había trabajado. Según nos contó, procedía de una familia desestructurada, eso lo cuenta él para hacerse el interesante, pero la verdad es que por lo único que se desestructuró fue la chabola en la que vivía, se derrumbó el techo y murió toda su familia. El aquel día no estaba, porque trabajaba en los servicios de la estación de autobuses, y como el alsa supra sale muy temprano, ya se había marchado. Dice que hacía “de todo un poco” en los servicios. Nos hicimos unas risas al día siguiente a cuenta de la visa-abuela, ya te digo. Habíamos quedado en vernos de nuevo por la noche, pero cuando llegamos al albergue nos estaba esperando más gente. Según llegamos, unos policías nos bajaron de las bicis y nos metieron en el patrol dirección al cuartelillo. Allí nos contaron que estaban buscando a Ramiro, y que el dueño del bar orujero nos había descrito como sus compañeros. Una vez explicamos la historia, nos soltaron, pero dijeron que no saliésemos del país (no teníamos pensado, y menos en bici). Por un momento llegué a pensar que nos había venido bien lo del callo en el culo, por si nos metían en chirona, ya teníamos un chollo listo y un dolor ahorrado. Les preguntamos que pasaba, y nos contaron que habían descubierto al sr. Ballenato muerto en un hotel de muchas estrellas, y a la de 18 atada y amordazada en un armario, pero vivita y coleando. La chica no recordaba nada, dice que se quedó dormida y se había despertado de aquella guisa. A ballenato le habían estrangulado con cuatro guantes vileda atados entre sí (talla pequeña), y curiosamente, habían cortado uno de los dedos de un guante, y se lo habían introducido en la boca al difunto. A Ramiro le buscaban porque aunque ya sabían lo de la empresa y lo de la coartada para engañar a la señora de ballenato, a fin de cuentas había suplantado la personalidad del susodicho, había utilizado sus tarjetas, y un largo etc. que todavía no sabíamos, aparte de que el horatio de la zona, era la única pista que poseía, ya que en la habitación del hotel, habían hecho un buen trabajo y no había quedado ni una sola huella.




la etapa de hoy a mi personalmente me ha resultado la más dura de todas, casti coincide pero la compara a la del día de la subida de la pedraja. con más de 30 grados podemos resumir la etapa en un falso llano, y un repecho empinado, que se convierte en un bucle, del que no salimos hasta 4 horas después. cuando llegamos arriba, decepción con la cruz de hierro, no es lo que esperaba. después 5 km. de bajada que no llegan a nada. es como cocinar durante tres horas y que dure quince minutos el plato. para mi un día para olvidar en lo deportivo, pero para recordar en lo personal, porque nos reímos un huevo y parte del otro.


casti: o jipi do albergue, que é medio jallejo preparóunos un almorzo de puta madre: tostadas, fruta, zumos, etecé. etecé. e nos ainda comemos eh, pero a alemana desquitoulle os tres euros ou. a mañán foi relajada, hasta astorga, donde compramos un par de bocadillos ibéricos que te cagas: xamón e cecina. ahora xa estamos preparados. pensábamolo, porque non sabíamos o que se viña encima. aos 5 minutos xa estabamos comendo a mitad da mitad do de cecina, porque iba olendo tan ben que non ajuantamos. ahora si que tábamos preparados. arriba mariquita, berreille a mijel, que parece que non ten sanjre no corpo. e él facía o que podía, que era pouco, pero meu pobre, iba alí sufrindo e a min en vez de pena facíame jracia. e dicíalle eu: a ver ou, vamos? e díciame el: vamos vamos, pero no no decía muy convencido. tira diante tí, pero cando vía os repeitiños dicía, vai ti diante ti ou. e así fomos indo ata que chejamos a subida da cruz de ferro, que é como facer un doble anglirú pa un de neaño e un de laxe. e solo había, costas arriba, e costas arriba tamén. e despois, cando demos chejado arriba, aquelo era un pedrejal, que si o vé lopezcao, trae a machacadora paquí. e dixémos nos, vamos comerlle o outro bocadillo, que ainda nos vai caducar. e dixémos, acabouse a historia. ahora hay que baixar, e baixamos 100 m. e subimos outros 300. e aqui xa dixemos, esto non ten fín. xa non podíamos cos juevos, e vimos vir a dous puretas ingleses e dixemos, si nos pasan estos e se enteran por ahí e unha pena esto eh. dalle parirba macho, e chejaronos a par, pero nos como somos daló baixamoslle unha, e parriba. e non nos pasaron, pero tamen cando chejamos arriba paramos. e cando pasaron, dixemoslle gusbay. despois baixamos envenenados amijo. tres horas pa subir, des minutos pa baixar. esto non ten xeito. bueno, manán vai ser un día duro porque vai facer calor, e imos ter que facer mais paradas, e eso conleva, parada cerveza, parada mexar claro. vamos ir dándolle oh. como podamos. apertas. saludos e que o poda, que me gire aljo.

8 comentarios:

  1. e boa verda q xa ten q gustar o q tades fcendo,e bo sufrir o voso,menos mal q tendes os bocadillos e as cervezas q vos consolan se non jajjajajajaja,tamen e verda q asi a cabeciña a miguel funciona moito,vamos nominalo a escritor do ano jejejjejejejeje bks mil pos dous e animo q xa non vos queda nada campeons!!!!!!!!!

    ResponderEliminar
  2. ehhh!!miki!!tio o teu e escribir!!q pasa q non falas moito co teu compi ou q?jajjajajaja!!pois nada tio moi ben!!enteramonos de todo e gracias as tuas publicacions!!a verdad e q xa ten q gustar pq ten q ser duro andar o camiño, eu penso q eu indo ata neaño en bici xa me cando non quero imaginar!!!jajajajajajaj!!bueno bicos e abrazos!!!muak

    ResponderEliminar
  3. Queridos y estimados compañeros de la guardia civil: como ya os he comentado en diveros foros de investigación policiaca de serie B, estos dos sujetos (que no predicados) no obstentan relación alguna con el macabro crimen de los guantes vileda, solo son meros (rebalizas, muxos...) personajes de este inverosimil crimén pasional en el Camino de la Muerte de...D. Santiago Matamoros, busquen otras pistas y dejen dejar las drogas a esta juventú tan sana. Y ya de paso alabemos a SAN ANDRESITO Y NIESTA ;)

    ResponderEliminar
  4. Por certo Casti, vexo (leo) que empezas a cibernavejar, benvido.

    ResponderEliminar
  5. Ó final, ademáis de libro, a este paso ven Amenábar ou Almodóvar facer unha película.
    Miguel, quedate tí ca Visa-Abuela antes de que lla confisque a Juardia Sivil!!!
    Ala, a pedalear. Ánimo ós dous!!!

    ResponderEliminar
  6. Ei, Mi... que me enteré ayer de que cambiaste el andar por la ofi a pedalear por el camino! Es mas cansado para el cuerpo pero más relajado para la mente, verdad? Veo que te está sentando bien. Y me alegro muchísimo por ti. Me parto con lo que escribes.... llevas un almodovar dentro, lo sabías?? Sigue pedaleando, sin prisa ni pausa y disfruta!
    Animo!
    Bicos

    ResponderEliminar
  7. Ya empiezo a dudar de esa historia tan surrealista, no será que habeis parado en algún momento a recoger setas por el camino...porque todos sabemos do poder improvisatorio de Mijeliño !!
    Animo y adelante que el fin está próximo.

    ResponderEliminar
  8. no sera verda!!!!!

    vamos casti a navejar pola rede!!!!!

    animo amijos

    ResponderEliminar

Recordad que si no tenéis cuenta de gmail, podéis insertar los comentarios igual: puedes poner lo que quieras, (si puede ser, sin insultar), lo firmas, (si has sentido la necesidad y me has insultado, mejor no lo firmes), y después para que te deje publicarlo escoges "Anónimo";. apertas varias y gracias por soportarme. mijel