disculpad por no haber actualizado éstos días, pero casti tuvo un percance con un camión y estuvimos algo ocupados: no le querían dejar salir de urgencias porque le tenían que hacer unas pruebas o no se que chorradas ya me dirás, total por un golpecito de nada; y con las prisas al escaparnos se nos quedó el portátil. Casti salió en llamas al grito de "eu son de neaño, ou! e acabo o camiño por mis ......"
la etapa de ponferrada a melide ha sido sin duda la más bonita en cuanto a paisaje. y la más divertida para pedalear, ya que se hace mucho "camino de verdad". No hay carretera, no hay coches; es una gozada, solo le tienes que prestar atención a no afuciñar. subiditas de aupa y bajaditas de idem con la adrenalina a mil por hora: aunque hayamos tenido que hacer una kilometrada merece la pena. por desgracia también es la etapa en la que más sufren las bicis, y aparte de un aterrizaje forzoso, la mía quedó hecha un asquito; en las cuestas abajo se salía la cadena por el lado de la catalina, y en las cuestas arriba me saltaban los piñones de subir a los de llanear. a partir de ese momento y aún que ya lo habíamos hecho en más ocasiones, casti siguió por el camino y yo fuí por la carretera, que iban paralelas. hasta que dejaron de hacerlo, que fué cuando yo me lancé por una cuesta abajo y el camino daba un giro por otra zona. seguí un ratito (3 km. aprox.) y como no veía nombres que me sonaran a los del mapa, media vuelta, ar, y a subir de vuelta. a partir de ahí y hasta reecontrarme por casti, seguí por el camino hasta el feliz reencuentro. or supuesto nos saltamos "la faba", famosa cuesta de 3 km. que subí con milo el año pasado; terreno plagado de "cantos rodaos", lo que hace que no puedas pedalear, echarte la bici al hombro, y ver como te pasan los peregrinos caminando y con una sonrisita en la cara. total, que parámos en melide en vez de en arzúa que era lo que teníamos pensado, y ahí empezaron a diluirse las esperanzas de acabar en finisterre. si lo conseguíamos hacer en un día, bien, si no, yo ya pedí papas y dije "yo mañana, quiero dormir en mi cama, quiero nananino en mi water, y todos esos pequeños detalles". en melide dormimos en un albergue bastante cutre, pero ya casi no nos importa donde tumbarnos, asi que...
Lo que sí he de decir en honor a la verdad y aunque me fastidie, es que los albergues más cativos los hemos visto en galicia, y los mejores los hemos visto en el resto del territorio, ya fuesen municipales (3€) ó privados (7€). la diferencia mas grande entre unos y otros, es que en los privados son habitaciones ocupadas por entre 3 y 10 literas, y los municipales entre 20 a 100 literas, aparte de las condiciones en las que están, duchas, servicios, limpieza, etc.
la etapa de melide a santiago para mi fué agónica, ya que tenía la bici solo para llanear y hay zonas que manda... a pesar de ser solo sobre 60 km. la tuvimos que hacer bastante despacio. casti se dedicó a quemar a todos los que iban a adelantarle, y después de pasarles, me esperaba (pero primero los adelantaba a la voz del famoso: ay que pedalear ou! que eu son de neaño chaval). sobre todo, les pilló manía a cinco personajes que desde el primer día dijo que eran "maderos", y cada vez que los veía, los quemaba. de hecho, los esperó en el monte do gozo, estrella de galicia en mano, después de haberlos adelantado a fume de carozo.
ésto se acaba. llegamos a santiago a las 12.30 y pasámos a buscar la "compostela". casti llama a tino para que nos recoja y quedamos sobre las 17.00, mientras tanto, buscámos un sitio para comer y hacemos tiempo (tiempo, siesta, risas, helados, etc.). han sido en total 790 km.; otro día actualizaré con las etapas, km. recorridos y tiempo de cada una.
y bueno, ésto es todo de momento. la verdad es que me resulta más facil escribir cuando estoy lejos, porque sé que al día siguiente no voy a ver las caras de los que lo han leído. lo digo porque paso mucha verguenza. por ejemplo hoy, tengo un "six months after" de la historia de ballenato, sensaciones que me ha dejado el camino, y más cositas que han pasado por mi cabeza pero que no me atrevo a escribir.
un abrazo a casti, que ha sido un gran compañero de viaje (aunque un poco cabrón, porque pensé que ibamos con las fuerzas mas parejas y me ha dado un repaso de tres pares), lo dicho, un abrazo grande.
gracias de nuevo por leerme y animarme, y aunque hoy ya besaré y abrazaré a amigos y familiares a los que he echado mucho de menos, espero poder besar y abrazar a todos los que habéis seguido éste "reallity bike", que ha logrado más audiencia que "confianza ciega" en su día.
y os dejo, que hoy estamos de aniversario de boda, y como renovámos el contrato cada cinco años, estoy algo nervioso porque no sé si carmen va a querer firmar cinco años más, renovar por menos años, cancelarlo, uff... a ver si cuela y le pongo el contrato definitivo para firmar sin que se dé cuenta, que uno ya no está como para andar ligando por ahí y creo que con ella pillé bastante bien.
ah!, por cierto:
VENDO MOUNTAIN BIKE
POCOS KILÓMETROS (SIEMPRE PASÉO MARÍTIMO)
SIEMPRE GARAJE
SIN GOLPES
MEJOR VER (pero esperad a que la lave, eh!)
Lo has conseguido!!! Que alegría!!!
ResponderEliminarEstos días he echado de menos leerte pero me alegro de que todo haya salido bien.
Ahora toca disfrutar de los pequeños detalles de la vida diaria, de las pequeñas cosas que estos días habrás echado en falta.
Hasta vernos, campeón.
Un abrazo.
felicidades amijos!!!!
ResponderEliminarpaseino en grande estos dias leendo este blog!!!!!
xa tomaremos unhas copas na eira!!!!!
Dear Mr. Miguelito: Congratulation for your trip in bicycle for the way of santiago. For my they have been a few very agreeable days, the bad(wrong) thing is that I feel alone because I have lost my husband (god has it to his side) and especially to my dear servienta, since the doomed one was cleaning, with his gloves vileda, the above mentioned thing that I am sad, alone and in addition this magnificent blog is ended. Only I hope that Carmen does not renew the contract and you take revenge to living with your impossible love. MAS O MENOS.....
ResponderEliminartraducido al español arapahoe:
ResponderEliminarEstimado Sr. Miguelito: Felicidades por su viaje en bicicleta por el camino de santiago. Para mi han sido unos días muy agradables, lo malo (malo) es que me siento sola porque he perdido a mi esposo (dios lo tiene a su lado) y, sobre todo, a mi querido servienta, ya que el condenado era una limpieza, con sus guantes Vileda, la mencionada cosa que estoy triste, solo y, además, este magnífico blog está terminado. Sólo espero que Carmen no renovar el contrato y tomar venganza a la vida con su amor imposible.
OOOOOOOOOO mai gadddddddd!!!
ResponderEliminartades coma chotas, q te levara casty na moto . Tardariades mais en chejar, pero a festa seria jorda, felicidades champiñons. son pedro do ferrador
ResponderEliminarOye guapo, ¿no vas a seguir con tu extraordinario blog de viajes? es que ahora ya me he enganchado. Saludos.
ResponderEliminarestimada sra., si usted me lo pide así, en breve actualizaré con el final de la historia; pero no sé si realmente le conviene. después no diga que no la he avisado. afectuosamente suyo. miguel
ResponderEliminarQue poco me actualizas Miguelito.....ayyy si me actualizaras un poco más, que lindo sería, pero quele vamos a hacer, tu eres asi tan idependiente....
ResponderEliminarNoraboa ós dous por chegar sans e salvos e por darnos uns momentos tan entretenidos seguindo a vosa andaina!!!!Foi genial!!!!
ResponderEliminarMoi bo Miguel, aínda botei unhas risas lendo o teu blog, non sei cómo foches capaz de sacar tempo para escribir despois do duro que se fai dar pedaladas polo mundo adiante.
ResponderEliminarO ceo xa o tes gañao, así que agora a polo inferno...reabre o alcatraz¡¡¡
saudos Ad Laíño